Autor: Swita

Jestem córką zawodowego kierowcy. nawet więcej - obydwoje dziadkowie też są zawodowymi kierowcami, i starszy brat tak że poszedł tą drogą zawodową. Do 12 roku życia (dopóki ciotka nie oznajmiła mi że dziewczynki nie mogą tego robić) jak kto pytał mnie kim chcę być, to zawsze odpowiadałam - "kierowcą, jak tata". W pierwszą swoją trasę pojechałam z nim jak miałam dopiero 5 lat. Było to niesamowite. Na prawdę. A kiedy taty nie było w domu, to niecierpliwie czekałam na jego powrót. Nie ważne o której godzinie przekraczał próg domu - czy o 6 nad ranem, czy o 2 w nocy, zawsze mnie budził (o spaniu już nie było mowy!) żeby oddać mi smakołyki, które kupił dla mnie i brata, a ja cicho siedziałam obok jego i mamy, słuchałam jego opowieści i cieszyłam się, bo TATA WRÓCIŁ. Miłość do gotowania też mam od taty - bo najlepsze chwile spędzone z nim minęły przy gotowaniu. On miał taki zwyczaj - kiedy gdzieś jadł jakieś nowe danie, które mu bardzo zasmakowało, to próbował ten smak odtworzyć na domowej kuchni, a jak on zrobi to bez mojej pomocy?? Po takich eksperymentach mama zawsze była strasznie zdenerwowana, bo całą kuchnie trzeba było sprzątać :-)) Teraz jako dorosła, pomagam mu w prowadzeniu rodzinnej firmy transportowej, zajmuję się logistyką i zarządzaniem, tata po wykryciu u jego bardzo groźnej choroby genetycznej i operacji na mózgu już nie jeździ, ale nadal zostaję w zawodzie. Mam na imię Svitlana, jestem Ukrainką, od 6 lat mieszkam w Polsce, prowadzę z tatą firmę transportową, kocham gotować i cieszę się, że mogę dołączyć się do zespołu Kuchni Truckera :-)